Wizytki

Do Polski wizytki przybyły na zaproszenie królowej Ludwiki Gonzagi, ale ich podróż była długa i doszła do skutku nie od razu. Kiedy płynęły z Francji do Polski zostały zaatakowane na morzu, więc po zmianie kursu statek znalazł się w Anglii. Po powrocie do Francji wyruszyły ponownie i dotarły do Gdańska. Do utworzonego w Polsce nowicjatu wizytek przybywały również Litwinki.

Do Wilna pierwsze sześć wizytek zaprosiła i klasztor hojnie zaopatrzyła zamożna wdowa Ona Varškėtaitė-Karosienė-Dezelštienė, której córka studiowała w nowicjacie w Warszawie. Przy wyborze nowych członkiń do klasztoru wizytki nie były tak wymagające, jak znane i popularne wówczas klasztory – przyjmowano tu także starsze, chore kobiety lub wdowy. Choć po przybyciu do Wilna wizytki przede wszystkim zajmowały się pielęgniarstwem, w dłuższej perspektywie ich klasztor stał się jedną z głównych placówek oświatowych dla dziewcząt pochodzenia szlacheckiego, w której mieszkało jednocześnie około 40 dziewcząt. Uczono je nie tylko wiary czy dobrego zachowania, ale także geografii, arytmetyki, historii, języka francuskiego i niemieckiego, rysunku i muzyki.